De tweede NLP-vooronderstelling die veel kan betekenen binnen gezinnen, is: “De betekenis van je communicatie is de reactie die je oproept. (En niet wat je bedoelt).” Laten we eens kijken naar het volgende tafereel: moeder vraagt Marjan, die televisie zit te kijken, of ze haar tas op wil ruimen. Marjan zucht diep, loopt hoofdschuddend en zuchtend naar haar tas en raapt die op. “Nou, nou, doe niet zo geïrriteerd, zeg! Ik vraag het maar!!” reageert moeder. Marjan loopt de kamer uit, slaat de deur dicht en stampt de trap op. Herkenbaar?

Hoe vaak reageren kinderen niet anders dan hun ouders bedoelen? En andersom? Hoe vaak worden dingen niet anders opgepikt dan je ze bedoelt? Een moeder die interesse wil tonen, wordt uitgescholden voor bemoeial; wil ze iemand de ruimte geven uit zichzelf iets te vertellen, wordt ze aangezien voor ongeïnteresseerd. En hoe vaak wordt een opdracht niet anders uitgevoerd dan bedoeld? Is het ook niet typisch dat ouders met stemverheffing herhalen wat ze hebben gezegd als een kind dat niet oppakt?

Ga eens na wat er zou gebeuren wanneer alle gezinsleden zich meer verantwoordelijk zouden voelen voor de manier waarop hun boodschap overkomt? Dus wat zij zelf óverbrengen. Hoe gaat een gezinsleven eruit zien wanneer de gezinsleden uitgaan van de vooronderstelling: de betekenis van je communicatie is de reactie die je oproept?

Ja, verder lezen in de hoop dat ik het allemaal opschrijf, hè? Dan heb je pech. Wil je een idee krijgen van de implicaties van deze NLP-vooronderstelling in de praktijk, dan kun je ervoor kiezen hier zelf over na te denken, hiermee te experimenteren in je eigen gezin en/of gezinnen uit je (werk)omgeving hiermee laten experimenteren.

Aangestoken?

Op papier kun je beschrijven hoe buskruit gemaakt wordt. Hoe je het aansteekt en hoe het tot ontploffing komt. Maar de knal is met geen pen te beschrijven. Die moet je meemaken. In dit artikel heb ik beschreven hoe je teambuildingsspelen, theatersport en NLP kunt combineren. Hopelijk werkt dit aanstekelijk. Maar de mogelijkheden waarop je hiermee met gezinnen aan de slag kunt, zijn met geen pen te beschrijven. Die moet je zien. Die moet je ervaren. Dit moet je doen!

Literatuur

Argyris, C. & Schön, D. (1978). Organizational learning: a theory of action perspective. United States: Addison-Wesley Publishing Company.

Bandler, R., Grinder, J. & Satir, V. (1976). Changing with families. California: Penguin.

Besseling, A. (1999). Theater vanuit het niets: alles over improvisatietheater. Amsterdam: uitgeverij IT&FB.

Derks, L. & Hollander, J. (1997). Workshop: NLP voor trainers. Nijmegen: Instituut voor Eclectische psychologie.

Derks, L. & Hollander, J. (1996). Essenties van NLP: sleutels tot persoonlijke verandering. Utrecht: Servire Uitgevers BV.

Dieho e.a. (1993). Speloefeningen. Amsterdam: Uitgeverij IT&FB.

Hofman, H. (1990). Improviseren kun je leren: een handleiding voor spel en theater. Culemborg: Phaedon

Lange, A. (1985). Gedragsverandering in gezinnen. Groningen: Wolters-Noordhoff.

Mol. H. (1995). NLsPel: spelenderwijs NLP-en met kinderen. Eindhoven: SON-repro. (Te bestellen via: www.ijsselgroepson.nl)

Rosmalen, van, J. (1999). Het woord aan de verbeelding: Spel en kunstzinnige middelen in het sociaal agogisch werk. Houten/Diegem: Bohn Stafleu Van Loghum.

Urbanus, W. (1998). Werkmap Profit Activiteiten “In Wording”. Maarn: BRES.

Op internet zijn veel boeken verkrijgbaar met games voor teambuilding. Surf bijvoorbeeld eens naar www.amazon.com, www.amazon.de, www.amazon.uk of www.bol.com.